Γεώργιος Φωτόπουλος: Μία ακόμη Καμενιανίτικη οικογένεια εις τις επάλξεις της ευθύνης.

Εν Καμενιάνοις τη 13η Μαΐου 2023

Μία ακόμη Καμενιανίτικη οικογένεια εις τις επάλξεις της ευθύνης

Κυριακόπουλος Κυριάκος του Θεοδώρου, γεννηθείς εν έτει 1884 εις τους Καμενιάνους Καλαβρύτων.

Ούτος φέρει το ονοματεπώνυμον του γενάρχη των Κυριακοπουλαίων.

Ο Κυριάκος νεαρός ακόμη – άμα τη ενάρξει του Α΄ Βαλκανικού πολέμου – ετάχθη εις την πρώτην γραμμήν του πυρός, επιστρατευθείς εκ της εφεδρείας. Εν συνεχεία έλαβε μέρος και εις τον Β΄ Βαλκανικόν Πόλεμον. Σύζυγος και συμπαραστάτις του εις όλην του την ζωήν η συνηλικιώτις του Φωτοπούλου-Κυριακοπούλου Βαρβάρα, από το ίδιον χωριό, από τους Καμενιάνους Καλαβρύτων. Ήτο κόρη του Αλεξίου Φωτοπούλου, δισεγγονή του Φιλικού και πρώτου Δημοπγέροντος των Καμενιάνων μετά την Απελευθέρωσιν. Από την πλευράν της γιαγιάς της ήτο δισεγγονή του Φιλικού Αλεξάνδρου Παρασκευοπούλου από το Δροβολοβό.

Ο Κυριάκος και η Βαρβάρα απέκτησαν τρεις κόρες και δύο γυιούς.

Η Βαρβάρα με την έναρξιν του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου αποχαιρέτησε, με υψηλόν αίσθημα ευθύνης, τα επτά αδέλφια της, τα οποία εστρατεύθησαν ταυτοχρόνως.

Τούτων ο Ανδρέας ήλθεν εθελοντής εξ Αμερικής και έλαβε μέρος και εις τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους.

Ήτο συμπολεμιστής του παππού μου Φωτοπούλου Ιωάννου του Γεωργάκη, του γνωστού με το παρατσούκλι Γερμανός.

Ο Ανδρέας εκλήθη εις την αιωνιότητα εις σχετικά μικράν ηλικίαν.

Εις τον παππού μου έκανε δώρον το ωρολόγιόν του, ως ενθύμιον του Ηρωϊσμού αμφοτέρων κατά τους πολύνεκρους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913.

Ο μικρότερος των επιστρατευθέντων επτά αδελφών της Βαρβάρας, ο Σπυροχρήστος, άμα τη λήξει των Πολέμων 1912-1913 αφίχθη εις το χωριό του, εις τους Καμενιάνους Καλαβρύτων.

Πρώτο του μέλημα ήτο να μεταβή εις τον Ι. Ναόν του Αγίου Αθανασίου, του Προστάτου του χωριού μας, όπου απηύθυνεν ευχαριστήριον δέησιν.

Εν συνεχεία επεσκέφθη το Σχολείον του χωριού, καθ’ ον χρόνον ο εφημέριος και γραμματιστής (=δάσκαλος) έκανε μάθημα.

Ο Παπαδημήτρης τον ευλόγησε και εν συνεχεία του εζήτησε να εξάρη τους προσφάτους θριάμβους του Στρατού μας με ένα τραγούδι. Τότε ο νεαρός Στρατιώτης ετραγούδησε: «Σέρρας, Δράμα και Καβάλα, Δοϊράνη και Κομοτηνή με σπαθί και με κανόνι μας επήρ’ ο Κωνσταντίνος».

Οι μαθητές εχειροκρότησαν το παλληκάρι, για την σεμνότητα, την λεβεντιάν του και την πατριωτικήν έξαρσιν. Και όλοι μαζί ανεφώνησαν: Άμμες δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες.

Το συγκεκριμένον περιστατικόν είχεν αφηγηθεί ο Πανάγος ο Αθανασόπουλος, ο οποίος τότε ήτο μαθητής εις το Δημοτικόν Σχολείον Καμενιάνων.

Μελετών το περιστατικόν αυτό, αθέλητα ήλθεν εις τον νουν μου το πρόσφατον περιστατικόν με τον εκ «Μεγαλονήσου Στρατιώτην Αλεξιπτωτιστήν, ο οποίος καθ’ ον χρόνον επραγματοποιούσεν άλμα εκ του αεροπλάνου, ετραγουδούσε: «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η Χώρα…..», απαθανατίζων το περιστατικόν με το κινητόν του τηλέφωνον.

Αυτό σημαίνει ότι τα παλληκάρια μας, τα στρατευμένα παιδιά μας εις όλες τις εποχές, ωπλισμένα με πολεμικήν αρετήν, με τόλμην και φιλοπατρίαν, είναι πανέτοιμα να απαντήσουν το μεγάλο ΟΧΙ εις οιονδήποτε διανοηθεί να επιβουλευθή τα δικαιώματά μας.

Ο νεαρός αλεξιπτωτιστής με το άσμα του αυτό, από τους Ελληνικούς αιθέρες, μας υπενθυμίζει το μοναδικόν θεϊκόν σημείον. Το άριστον όλων, να αντιμετωπίζωμε τους εχθρούς μαχόμενοι υπέρ της Πατρίδος.

Εἷς οἰωνός ἂριστος, ἀμύνεσθαι περί Πάτρης. (ΟΜΗΡΟΣ).

Το άσμα ευρίσκεται εις απόλυτον αρμονίαν με το άσμα το νικηφόρον, το άσμα των θριάμβων του Έθνους μας κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, το οποίον με Εθνικήν υπερηφάνειαν προσέφερεν εις τον δάσκαλον και εις τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Καμενιάνων, ο Καμενιανίτης νεαρός αοιδός Σπυροχρήστος Φωτόπουλος.

Και για να επανέλθω, οι τρεις κόρες και ο μικρότερος γυιός του Κυριάκου και της Βαρβάρας απέκτησαν αξιόλογες οικογένειες, η μία καλλίτερη από την άλλην. Όμως το μεγαλύτερον από τ’ αγόρια ο Δημήτριος δεν πρόφτασε να δημιουργήση οικογένειαν εις την παρούσαν ζωήν, καθ’ ότι ο Κύριος έκρινε ότι έπρεπε να περάση εις το Πάνθεον των Ηρώων και Ημιθέων, εις την παρ’ Αυτώ ζωήν την μακαρίαν από το 26ον έτος της ηλικίας του και μάλιστα την ώραν κατά την οποίαν έφερε την τιμημένην στολήν του Έλληνος Στρατιώτου. Την 9ην Σεπτεμβρίου 1947, ενώ υπηρετούσεν εις τον 718 Λόχον Μηχανικού, εις το Λουτράκι Κορινθίας, εκ λάθους εκπυρσοκροτήσεως όπλου κατά την επιθεώρησιν, συνέβη το περιστατικόν.

Άλλωστε ο Σωκράτης κατά την απολογίαν του είπεν: «Ότι ουκ έστιν ανδρί αγαθώ κακόν ουδέν ούτε ζώντι ούτε τελευτήσαντι, ουδέ αμελείται υπό θεών τα τούτου πράγματα».

Τούτο για όποιον τυχόν δεν είναι πρόχειρος σημαίνει: «Ότι δεν υπάρχει για τον καλόν άνθρωπον κανένα κακόν, ούτε όταν ζει ούτε όταν πεθάνει και ότι δεν αμελούν οι θεοί να φροντίζουν για τις υποθέσεις του».

Εκείνο το οποίον εδώ έχει ιδιαιτέραν σημασίαν, κατά που διαθρυλείται απ’ όσους εγνώριζαν το παλληκάρι αυτό, «δεν θα βρεθή μάνα να το ξαναγεννήση».

Λαμπρόν εις το παράστημα, πάντα πρόθυμον να προσφέρη βοήθειαν εις τους συνανθρώπους του, έντιμον και εργατικόν, είχε στηρίξει την πολυμελή πατρικήν του οικογένειαν, πέραν από τ’ αναμενόμενα. Η τοπική κοινωνία ανέμενε πολλά από το παιδί αυτό. Τίποτε δεν είναι τυχαίον. Υπήρξε γόνος ευπατριδών, οι οποίοι άφησαν βαριά παρακαταθήκην οικογενειακήν, κοινωνικήν, πολιτισμικήν και εθνικήν.

Οι πρόγονοί του συγκαταλέγονται εις εκείνους, οι οποίοι ωργάνωσαν, προπαρεσκεύασαν και υλοποίησαν τα σχέδια για τον Μεγάλον Ξεσηκωμόν του Γένους.

Εμείς μη έχοντες άλλό τι να προσφέρωμε, παρά να προσευχόμεθα εις Κύριον υπέρ αναπαύσεως των ψυχών, τόσον του 26χρονου παλληκαριού Δημητρίου Κυριακοπούλου, όσον και των υπολοίπων, οι οποίοι προσέφεραν εαυτούς υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Το Ηρωϊκόν ονοματεπώνυμον του Δημητρίου Κυριακοπούλου μαζί με τα ονοματεπώνυμα και αγωνιστικά ονόματα των συμπατριωτών μας, οι οποίοι έδωσαν τα πάντα για του Χριστού την Πίστιν την Αγίαν και της Πατρίδος την Ελευθερίαν, λαμπρύνουν το Μνημείον Πεσόντων και Αγωνιστών. Το Μνημείον επέπρωτο να αποτελέση κόσμου Προσκυνητάρι και Φάρον Νίκης για μία Μητέρα.

Το χώμα των Ηρώων συμπατριωτών μας τώρα φιλούνε χείλη. Σταυρόν τους έχομεν ακόμη και κανδήλι.